Aod Thoear

Ónger de boum bie de waterpöt

tróffe Thoearder zich al ieëwe trök –

wie hie later waerdje geboewdj

veuldje det den ouch gans vertroewdj.

 

Staats en stevig stuis se nog te prieke

hoofdjes door de jaore haer neet te wieke.

Diene gevel sjrieftj gesjiedenis –

vertèltj zwart op wit wie aod se bès.

 

Al die caféhaojers maakdje dit hoes

vuuer de Thoearder toet ’n twieëdje thoes.

De duuer stóng altied oeape bie leef en leid –

bèn benoewdj wie det noe wiejer geit.

 

Diene naam Aod Thoear weurtj oetgegumdj

want ‘t noewe Trefpuntj is hie vergundj.

Al ging det ómduipe neet vanzelf –

wae zeen ós gewuuen trök in 1711.