ANSFRIED

’n Eige sjtraot, ’n sjötteriej,
’n sjool, ’n paedje, ’n eige kepel;
’ne altaor, rame mit glaas-in-lood
en ’n sjtoer sjtandjbeeld es dankjewel
veur de sjtichter vanne abdij van Thoor,
wo me doezjend jaor truuk
vas danig bliej mit woor.

Lang hoofs se neet nao ’m te zeuke:
Harry van de Boel zat ’m pontifikaal
oppe binneplaats biej de Hofferkeukes,
dao gaajt ’t ’m zo te zeen bès waal.
“Kiek ’ns waat g’r allemaol van mich höbt gekrege”
liek zien aope handj ós te vertèlle;
mit det klooster kós d’r zien eige toekoms
en die van zien dochter veilig sjtèlle.

Noe sjteit Ansfried es greutse graaf
mit op zien sjildj ’n rol perkament,
hae ging jao door veur sjlumme sjtudent.
Ouch ’ne mijter heurt d’rbiej,
want hae haet ’t van graaf
toet bussjop van Utrecht gebrach,
van zjwaard toet krómsjtaaf, zogezag.

‘Vrede van God’ beteikent zienne naam,
daohaer moog die doef verwieze.
Gebouwe sjtaon den veur de kèrke
die hae haet laote verrieze.

Ansfried vintj ’t noe hoog tied
det in de aaj keukes achter zich
weer potte en panne gaon rammele,
det pandj opnuuj waert ingerich.
Waem wèt kèns se dao eersdaags preuve
waat die adellikke dames krege veurgezat.
Vanaaf dae sokkel hèlt hae waal toezich
en mómpelt sjtilkes veur zich haer: Thoear – Magnificat.

Riky, jannewarie 2019